Freundin (Dust) von Sohrab Sepehri

[1]
Sie war erhaben
Und lebte in unserer Zeit
Sie war vertraut mit dem weiten Horizont
Sie kannte die Sprache des Wassers und der Erde wohl sehr gut

[2]
Ihre Stimme war der verwirrende Kummer der Wahrheit
Ihre Augenlider führten uns zu unseren Wurzeln
Und ihre Hände schwebten in der reinen Brise der Selbstlosigkeit,
Um uns Freundlichkeit zu bescheren

[3]
Sie selbst war ihre Einsamkeit
Und sie vertraute dem Spiegel die liebevollen Rundungen ihres Daseins an
Sie war erfüllt, wie die Tropfen des Regens von ungetrübter Wiederholung
Sie war wie ein Baum, der wie ein Prisma das wohlige Licht der Sonne streut
Sie rief immer die unbesorgte Brise des Windes.
Sie knotete immer die Schnur der Worte an die Haspe des fließenden Wassers
Eines Nachts erläuterte sie uns was Liebe ist und wie man liebt so klar,
Dass wir die Huld der Erde zärtlich berührten; und wir wurden wie die Sprache eines Bottichs voll frischen Wassers wieder rein.

[4]
Und wie oft beobachteten wir sie,
Mit wievielen Körben sie unterwegs war,
Um die Ähre der frohen Kunde zu ernten

[5]
Es war ihr aber nicht gelungen vor der Klarheit der Tauben zu sitzen,
Und sie ging bis ans Ende des Nichts,
Und sie legte sich hinter die Geduld der Lichter;
Und sie dachte keinen Augenblick daran,
Wie verwirrt wir zwischen den Türen zurückgeblieben sind,
Um einen Apfel zu essen, wie einsam und verlassen wir ohne sie sind.

von ©Fartâb und Ardašir Pârse

Aus dem Buch Hajme Sabz [Die grüne Dimension]: Freundin

******

DUST

[1]
Bozorg bud va az ahâliye emruz bud
va bâ tamâme ofoqhâye bâz nesbat dâšt
va lahne âbo zamin râ ce xub mifahmid.

[2]
Sedâš be šekle hozne parišâne vâqe’yat bud
va pelkhâš masire nabze anâser râ be mâ nešân dâd.
Va dasthâš havâye sâfe saxâvat râ varaq zad
va mehrabâni râ be samte mâ kucând.

[3]
Be šekle xalvate xod bud
va âšeqânetarin enhenâye vaqte xodaš râ
barâye âyene tafsir kard.
Va u be šiveye bârân por az tarâvate tekrâr bud.
Va u be sabke deraxt
miyâne âfiyate nur montašer mišod.
Hamiše kudakiye bâd râ sedâ mikard.
Hamiše rešteye soxan râ
be cefte âb gereh mizad.
Barâye mâ, yek šab sojude sabze mohabbat râ
conân sarih adâ kard
ke mâ be âtefeye sathe xâk dast kešidim
va mesle lahjeye yek satle âb tâze šodim.

[4]
Va bârhâ didim ke bâ ceqadr sabad
barâye cidane yek xušeye bešârat raft.

[5]
Vali našod
ke ruberuye vozuhe kabutarân benešinad
va raft tâ labe hic
va pošte houseleye nurhâ derâz kešid
va hic fekr nakard
ke mâ miyâne parišâniye talaffoze darhâ
barâye xordane yek sib
ceqadr tanhâ mândim.

Az naske Hajme Sabz: Dust

******

دوست

بزرگ بود و از اهالی امروز بود

و باتمام افق های باز نسبت داشت

و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید.

 

صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود.

و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد.

و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد

و مهربانی را به سمت ما کوچاند

 

به شکل خلوت خود بود

و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را

برای آینه تفسیر کرد.

و او به شیوه ی باران پر از طراوت تکرار بود.

و او به سبک درخت

میان عافیت نور منتشر می شد.

همیشه کودکی باد را صدا می کرد.

همیشه رشته ی صحبت را

به چفت آب گره می زد.

برای ما ، یک شب سجود سبز محبت را

چنان صریح ادا کرد

که ما به عاطفه ی سطح خاک دست کشیدیم

و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم.

 

و بارها دیدیم که با چه قدر سبد

برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت.

 

ولی نشد

که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ

و پشت حوصله ی نورها دراز کشید

و هیچ فکر نکرد

که ما میان پریشانی تلفظ درها

برای خوردن یک سیب

چقدر تنها ماندیم.

از نسک „حجم سبز“ چکامه ی „دوست“

Dieses Gedicht hat der große verstorbene Dichter Sohrâb Sepehri seiner Dichterkollegin Foruq Farroxzâd gewidmet. Der Tod der Dichterin hinterließ eine große Lücke und großen Kummer im Leben von Sohrâb Sepehri und einigen engen Freunden aus dem Kunst- und Dichterkreis.